Wymagania trwałościowe dla warstwy wierzchniej podlegającej tarciu to przede wszystkim możliwie wysoka jej twardość, odporność na zmęczenie, silne związanie z warstwą wewnętrzną oraz właściwa chropowatość. Czynniki te zależą nie tylko od rodzaju zastosowanego materiału, ale w znacznej mierze od rodzaju technologii, tj. obróbki kształtującej i cieplno-chemicznej. Przyjmuje się, że grubość warstwy wierzchniej odpowiada głębokości zalegania stanów naprężeń własnych wywołanych obróbką. Praktycznie bardzo trudno wyznaczyć obszar tego rodzaju naprężeń, natomiast stosunkowo łatwo można obserwować zmiany mikrostruktury w warstwie wierzchniej materiału. Upraszczając nieco zagadnienie można warstwę wierzchnią podzielić na trzy strefy. Strefa zewnętrzna o grubości 0,001-0,02 mm składa się z adsorbowanych cząstek gazów, pary wodnej, kurzu, resztek emulsji obróbkowej, smaru itp. Strefa przypowierzchniowa o grubości 0,5-500 um składa się z silnie odkształconych ziarn materiału rodzimego. W zależności od rodzaju obróbki warstwa ta może być mniej lub więcej steksturowana oraz rozluźniona. Trzecia strefa ? wewnętrzna składa się z ziarn materiału nie odkształconych wskutek obróbki. Struktura tej warstwy jest jednak odmienna od struktury rdzenia wskutek oddziaływania środowiska zewnętrznego, obróbki termicznej lub chemicznej.
