Tarcie statyczne definiowane jako najmniejsza siła zdolna do poruszania ciała będącego w stanie względnego spoczynku, jest tłumaczone działaniem sił przyciągania molekularnego oraz ?zazębiania się” chropowatości dwóch przylegających powierzchni. Charakterystyczne jest, że wartość współczynnika tarcia statycznego jest większa od wartości współczynnika tarcia kinetycznego. Tarcie techniczne suche występuje między powierzchniami trącymi z zaadsorbowanymi cząstkami powietrza, parą wodną, oraz zanieczyszczeniami, np. tlenkami metali, kurzem. Rzeczywiste tarcie suche dwóch ciał może zachodzić tylko w warunkach laboratoryjnych w komorze próżniowej, po specjalnym przygotowaniu powierzchni trących. Współczynnik tarcia suchego mierzony w warunkach laboratoryjnych jest na ogół 1-3 razy większy od współczynnika tarcia technicznie suchego, a więc odsorbowane cząstki powietrza i inne substancje spełniają w pewnym stopniu rolę smaru. W dalszych rozważaniach określenie tarcie suche dotyczyć będzie tarcia technicznie suchego, a więc tego, jakie występuje przy połączeniach wciskowych, w sprzęgłach i hamulcach ciernych. Dla dokładniejszego zobrazowania zjawisk zachodzących przy tarciu zewnętrznym posłużymy się przybliżonym schematem przypowierzchniowych warstw metalowych elementów maszyn. Przy przesuwaniu chropowatych powierzchni metalowych po sobie, oprócz wzajemnych odkształceń, występuje ścinanie wierzchołków nierówności, a przy dużych naciskach i wzroście temperatury w mikroobszarach może występować zgrzewanie stykających się nierówności.
